Bikepacking van Oostende naar Zwitserland
Ik kocht in april dit jaar een nieuwe fiets. In september zou ik meedoen aan een triatlon en dat zou met mijn, weliswaar goede, damesfiets toch niet echt lukken. Ik zocht een fiets om ook woon-werkverkeer mee af te leggen en langere tochten te doen, geen koersfiets pur sang dus. Het werd een gravelbike. Dat hij ook voor een fietstrekking oké was, boodt extra kansen voor de toekomst. De aankoop van de Kona Rove ST is zowat de beste keuze die ik dit jaar maakte. De teller begin vanaf 8 april te lopen, zeven maanden later staat die al op 4.385 km.
The hills are alive…
Op persoonlijk vlak waren het twee rotjaren; de laatste vakanties bezorgden me enkel extra kopzorgen. Toen mijn geplande alpine klimvakantie in de Zwitserse Alpen deze zomer in het water viel door een verplichte cursus op het werk, gooide ik het roer helemaal om. Ik zou op fietsvakantie gaan! Naar Zwitserland! Ik had nu toch een goede fiets, die ook als trekkersfiets kon worden uitgerust. Na wat gegoogle vond ik een fietsroute langs de frontlijn van WO I, met eindpunt Bazel (Zwitserland: CHECK!). Een dagje extra fietsen zou me dan bij Zwitserse vrienden in de buurt van Biel brengen. Let’s do this!
Toen ik de trip aan het plannen was, voelde ik steeds meer de drang om helemaal alleen op trot te gaan. Ik bestudeerde de route, regelde overnachtingplekjes, leerde een band plakken, kon materiaal lenen (fietstassen, fietsgps, …) met dank aan de sportieve collega’s. Naast alle ‘ben je zot’ gesprekken, kreeg ik ook wel van een aantal mensen de ‘thumbs up’. Ik was er klaar voor.
Et c’est parti
Op 22 september vertrok ik met de trein naar Oostende. Het plan: in 12 opeenvolgende trapdagen van telkens ongeveer 100km naar Ipsach (Biel) fietsen, daar een paar dagen rusten en dan terug naar huis. Een flink schema.
Mijn twee vakantieweken waren niet meteen te omschrijven als een Indian Summer. Ik werd vaak kletsnat en kwam soms aan met de vurige hoop dat mijn sportschoenen na een nachtje op de elektrische verwarming droog zouden zijn tegen de volgende ochtend. De regen verpestte het echter niet. Bovendien deden ook de zon en wind hun best, want mijn koersbroek tekende een mooie streep op mijn billen (eentje waar ik nog de hele winter plezier van ga hebben). De vier tentovernachtingen werden wel omgezet in hotelletjes, anders was het misschien een ander verhaal geweest.
Halfweg de tocht kreeg ik bezoek, en gaf ik alle kampeerspullen mee naar huis. Mijn bagage was plots een pak lichter. Met de moraal zat het bijna altijd goed. Alleen die ene platte band op dag 8 bracht me even uit evenwicht. Gelukkig was dat de volgende ochtend alweer vergeten. Mijn koninginnenrit van 130km door de Vogezen en de Elzas zorgde ook twee keer voor lichte paniek.
De adresjes waar ik sliep waren stuk voor stuk dik orde. Via www.warmshowers.org sliep ik vier keer bij mensen thuis. Voor mij een moeilijke en spannende opgave, maar de mensen die ik ontmoet heb waren oh zo fijn. Ook de kleine, gezellige chambre d’hotes waren prachtig.
De Franse levensstijl hielp me het goede gevoel heel de reis te bewaren. Alles ging zonder haast. ‘s Morgens tijdig vertrekken maar stoppen wanneer ik wou, bijna dagelijks een tweede ontbijt, ontelbare keren tartelette au pomme of een ander dessertje onderweg of om de dag af te sluiten. Het zalige aan Frankrijk: avondeten na 20u zonder problemen. Heerlijk.
Ook heerlijk: mijn 1.370 kilometer op 12 dagen was een enorme prestatie merkte ik aan de Whatsapp groep met collega’s en buren. Iedereen leefde enorm mee en stuurde me dagelijks aanmoedigingen en complimenten.
Ik kwam heelhuids aan in Ipsach. Na 2 rustdagen bracht de trein me op 6 oktober weer helemaal naar huis.
Making memories
Wat een geweldig, ontspannende vakantie. Een persoonlijke overwinning op allerlei vlakken, waarop ik intussen erg trots ben.
Ik heb de stevige en lange ritten allemaal overleefd. Stuk voor stuk pareltjes, waarvan ik heb genoten. Prachtige landschappen, natuur en vele oorlogsmonumenten onderweg. Tijdens mijn reis vond ik onverwacht innerlijke rust. Iets waarvan ik nog steeds nageniet. En iets dat ik al langer kwijt was.
Het was in elk geval niet de laatste bikepacking trip…
Na maanden reikhalzen naar een onbekend avontuur, was het dan eindelijk zover, op 11 mei 2019 reisde Madam Vélo af naar Calpe, met in haar zog maar liefst zeventien dames. Sophie, Sofie en Bram van Bidong brachten een bont amalgaam van fietsliefhebsters bij elkaar: van klimkampioenen en Mallorca 312 -mooimakers, over ex-mountainbikevedetten, tot beginners met amper 1.000 kilometer op de teller – en alle schakeringen daar tussenin.
Vliegen om 6u ‘s morgens, dat betekent dat menig Vlaamse karavaan zich in gang zette in de nog heel vroege uurtjes. Het busje Antwerpen/Mechelen stond zich de slaapresten nog uit de ogen te wrijven toen plotsklaps, frisgewassen en vrolijk, begeleiders Franky en Tanja opdoken. Nog voor het inchecken hadden we een cursus magnesiumpillen voor beginners achter de kiezen, en kregen we allemaal een proeve van de fantastische ervaringen van ex-prof wielrenner Franky De Gendt. Zijn eega, Tanja van der Vleuten, moest voor hem niet onderdoen. Een Vlaams-Zeeuws koppel met zoveel kilometers op de teller en tal van ervaringen in de benen, dat kan niet misgaan. Franky counterde onmiddellijk de kriebelende zenuwen met een welgemikt: “En wat brengt ons allemaal samen, in alle diversiteit? De FIETS!”. Franky-filosofie in de ochtend; het bleek dag na dag de beste remedie tegen een potentieel ochtendhumeur.
Ikzelf was dermate het type’ beginnende fietser’ dat ik het verschil nog niet kende tussen soorten klimcassettes, recovery shakes en schijf – of velgremmen – laat staan dat ik ten tijde van mijn inschrijving rond de jaarwisseling, besefte hoe golvend het landschap aan de Costa Blanca wel is. Ignorance is bliss.
Al tijdens de kennismakingsrit schotelde Franky ons een verrassing van 15% hellingsgraad voor. Pittig starten, maar wel genietend van een adembenemend landschap van bergketens, appelsienbomen en terraswijngaarden bij een zwoele zeewind. Al snel splitste onze groep zich slim op in twee subgroepen, en zelfs tussen die niveaus vond ieder nog zijn tempo. Tanja en Franky wisselden elkaar af en stonden altijd paraat met aanmoedigingen, slimme schakeltips en afleidende anekdotes. Achter de sterke rug van Franky bleek het ook erg aangenaam uit de wind zitten, op de terugweg van Castell de Guadelest. En wat een genot was het, om plots bovenaan die Coll de Rates te komen, aangemoedigd door tientallen collega’s, met erna de heerlijke beloning van het betere bochtenwerk.
Franky bleek daarnaast ook de ideale reisgids, ongetwijfeld verantwoordelijk voor een aanwas van toerisme in de regio. We proefden zoete dessertwijn in Jalón, en dronken koffie in een Belgisch fietscafé Velosol Cycling Bar, terwijl de occasionele gebroken ketting werd gemaakt. We laveerden langs kastelen en over een stuwmeer van het schoonste blauw, en werden ondertussen door Bidong en Sanas voorzien van de ideale gels, powerbars en sportdrankjes. Na stevige ritten van 70 tot 120 kilometer kwamen we samen thuis in een 4 sterren-resort met zicht op de fenomenale rots El Peñon de Ifach. Bij glaasjes wijn à volonté, of met een recoveryshake of iets steviger spul aan de rand van het zwembad, smeedden we vriendschapsbanden voor het leven.
Franja en de Soph/fies, we missen jullie al, en kunnen niet wachten tot de volgende “Madam Vélo goes…” trip! Met een lichtere fiets, maar een nog warmer hart.
Voor ik mijn verhaal over mijn eerste BRM vertel, even wat uitleg. Een BRM of Brevet Randonneurs Mondiaux (Brevet de Randonneur Mondial) is een lange-afstandsfietstocht zonder competitie-element. De term BRM is een uniform wereldwijd randonneursbegrip en staat voor de volgende categorieën van afstanden en tijdslimieten:
- 200 km te rijden in maximum 13,5 uur
- 300 km te rijden in maximum 20 uur
- 400 km te rijden in maximum 27 uur
- 600 km te rijden in maximum 40 uur
- 1000 km te rijden in maximum 75 uur
- 1200 km te rijden in maximum 90 uur
Je schrijft je in, krijgt een stempelkaart en fietst van checkpoint naar checkpoint waar je je kaart telkens laat afstempelen. De ritten zijn ‘unsupported’: er is een (gpx)-route beschikbaar, maar er is geen bevoorrading. Je brengt zelf mee wat je nodig hebt of rekent op winkels of bakkers onderweg.
Poging #2
Op 10 mei 2018 was het zover: mijn tweede poging een BRM van 200 kilometer te rijden.
Mijn eerste poging ondernam ik in oktober 2017: gestart in Oudenburg en aan de voet van de Kemmelberg opgegeven. Ik was in een snelle groep mee waardoor ik al snel te diep was gegaan. Na 100 kilometer kon ik niet meer. Ik besloot toen toch naar huis te fietsen waardoor ik weliswaar 217 kilometer in de benen had maar geen brevet kon voorleggen.
Sigrid, een fietsvriendin van bij Madam Vélo, vroeg me een zes weken voor die tweede poging of ik zin had de BRM van Oosteeklo te rijden. Ik twijfelde want hoewel ik ondertussen vaker afstanden boven 120 kilometer kan afleggen is 200 kilometer toch nog iets anders. Maar goed, mei is warmer dan oktober. Ik had lessen getrokken uit de eerste poging, dus waarom niet.
Een voorbereid vrouw is er twee waard
Een goede voorbereiding kan wonderen doen. Ik heb aan gezonde carb-loading gedaan op voorhand: je verbrandt immers veel op zo’n dag en je lichaam mag nooit zonder brandstof zitten. Dus op voorhand koolhydraten eten is cruciaal.
Drinken ook: twee dagen op voorhand zorgen dat je voldoende drinkt zodat je de dag zelf niet dorstig of uitgedroogd begint. Ik dronk ook bewust geen alcohol of koffie op voorhand. Met koffie was ik al een tijd gestopt en dat heeft een weldadige impact op mijn nachtrust. Ik ben een onregelmatige slaper maar ik deed mijn best uitgerust aan de start te staan.
Ik had voldoende eten mee (boterhammen, bars, bananen, peperkoek) en ik nam me voor ieder uur iets te eten. Ook qua kledij was ik voorbereid op eventuele regen en wind. Ik had fietslichtjes mee (je weet nooit dat je te laat aankomt) en een oplader voor telefoon en gps. (Als het niet op Strava staat telt het niet dus extra batterij is cruciaal! 😉 )
Mijn fiets was gepoetst en geolied.
Slimmer mijn krachten doseren is nog steeds niet mijn forte, maar we leren bij. De dagen ervoor had ik geen zware ritten gedaan. Ik had de route bestudeerd en gezien dat er rond de 100 kilometer een paar klimmen in zaten. “Oké Sofie, rij u niet kapot. Rij op uw eigen tempo.” was mijn innerlijke mantra.
The moment of truth
Op het allerlaatste nippertje kon Sigrid toch niet mee. We zouden normaal met drie rijden: Sigrid, ik en Liesbeth. Liesbeth is een doorwinterde randonneur en en toffe madam.
De dag zelf kon ik eerst 20 kilometer opwarmen door op het gemak van Gent naar Oosteeklo, het startpunt, te peddelen. Wind mee. Meevaller. Maar dat betekende dat de eerste 100 kilometer van de BRM wind tegen zouden zijn.
Het startpunt was in een cafeetje. Kaart halen, 5 euro betalen, een colaatje drinken en op pad. Die eerste 50 kilometer werd ik meegezogen in het peloton aan 27km/uur. Ik heb een paar keer moeten krabben om bij te blijven. Ik begon wat achterop te raken in het peloton waardoor ik na iedere bocht extra hard moest trappen om te blijven aansluiten. Afhaken en alleen rijden was een optie maar dan zou ik helemaal alleen, tegen de wind in naar het eerste punt moeten rijden. Dat zag ik minder zitten. Ieder gat reed ik dus weer dicht.
Na het eerste checkpoint alleen op pad met Liesbeth . Haar motto is: “als ik mijn tempo mag rijden, blijf ik uren aan een stuk gaan, ook met wind op kop”. Perfecte partner voor een groentje.
Het was een pràchtige rit van Oosteeklo over Kruishoutem via Anzegem naar Kluisbergen/ Mont-de-L’Enclus en helemaal terug. Een paar pittige stukken: de Nieuwe Kwaremont, Mont-Saint-Aubert, een stuk Varentstraat en mij wat minder bekende stukken. Die Mont-Saint-Aubert was het tweede checkpoint, op 100 kilometer. Venijnig. Het is niet voor niets een col (Col de la Croix Jubaru). Maar de benen waren nog goed, mijn humeur ook. Vorig jaar ben ik halverwege de BRM gestopt. Nu zag ik het zitten de tweede helft te rijden. All smiles so far.
Tip van Liesbeth: deel je rit mentaal in. Denk niet aan de 200 kilometer die je moet doen, maar aan het eerste checkpoint dat op 50 kilometer ligt. En het volgende dat weer op 50 kilometer ligt. Dat hielp want op sommige momenten kreeg ik het lastig, zowel fysiek als mentaal.
De laatste 100
De zon was ons genadig, de wind helaas niet. Ken je die mop van die fietsers die eerst 100 km tegen de wind rijden om dan aan het keerpunt te merken dat de wind gedraaid is? Lachen! Onderweg konden we hier en daar nog wat wielen pakken van sympathieke randonneurs. En vice versa. Checkpoint drie: eten, ice-tea, effe op adem komen en weer weg. We reden op die laatste 50 kilometer met drie tegen de wind in. Een treintje was de bedoeling maar uiteindelijk deed locomotief Liesbeth 90% van de kop. Ik kreeg het weer lastig.
Op 30 kilometer van de aankomst moest ik lossen: mijn rug deed ongelooflijk veel pijn. Gevraagd aan Liesbeth en Etienne om door te rijden en gezegd dat ik hen wel zou zien aan het café. Even gestretcht, muziek in de oren geplugd, wat gedronken en gegeten en weer op pad. Een stuk alleen rijden heeft ook zijn charmes. Ik reed niet per se trager maar anders. Op vijf kilometer voor het einde werd ik door een groepje randonneurs opgepikt. Nog effe aangehaakt om dan aan te komen bij Café ‘t Evenwicht, het eindpunt.
De 200 was binnen! Mijn eerste Brevet de Randonneur Mondial! Op 9 uur en 15 minuten tijd. Ruim binnen de 13,5 uur die voorzien zijn. Ik ben het café binnengewandeld met een brede grijns op mijn gezicht. Liesbeth en Andy, die zijn eerste BRM deed en dat aan een tempo van 30km/u (zot!), juichten me toe. Ik kreeg felicitaties van mensen die ik die dag net had leren kennen. Die randonneurs, een sympathiek volkje. Ik voelde me geweldig.
Mijn kaartje laten afstempelen en afgegeven.
Nog iets gedronken, gegeten, gebabbeld en dan weer op pad, voor de laatste 20 naar huis. Wind in’t gat, smile op mijn gezicht. 240 op de teller.
Today was a very good day.
En jij?
Als je zin gekregen hebt meer te weten of eens mee te fietsen met een BRM, check dan de website van de Belgische randonneurs en de Randonneurs Facebookpagina.