Ik kocht in april dit jaar een nieuwe fiets. In september zou ik meedoen aan een triatlon en dat zou met mijn, weliswaar goede, damesfiets toch niet echt lukken. Ik zocht een fiets om ook woon-werkverkeer mee af te leggen en langere tochten te doen, geen koersfiets pur sang dus. Het werd een gravelbike. Dat hij ook voor een fietstrekking oké was, boodt extra kansen voor de toekomst. De aankoop van de Kona Rove ST is zowat de beste keuze die ik dit jaar maakte. De teller begin vanaf 8 april te lopen, zeven maanden later staat die al op 4.385 km.

The hills are alive…

Op persoonlijk vlak waren het twee rotjaren; de laatste vakanties bezorgden me enkel extra kopzorgen. Toen mijn geplande alpine klimvakantie in de Zwitserse Alpen deze zomer in het water viel door een verplichte cursus op het werk, gooide ik het roer helemaal om. Ik zou op fietsvakantie gaan! Naar Zwitserland! Ik had nu toch een goede fiets, die ook als trekkersfiets kon worden uitgerust. Na wat gegoogle vond ik een fietsroute langs de frontlijn van WO I, met eindpunt Bazel (Zwitserland: CHECK!). Een dagje extra fietsen zou me dan bij Zwitserse vrienden in de buurt van Biel brengen. Let’s do this!

Toen ik de trip aan het plannen was, voelde ik steeds meer de drang om helemaal alleen op trot te gaan. Ik bestudeerde de route, regelde overnachtingplekjes, leerde een band plakken, kon materiaal lenen (fietstassen, fietsgps, …) met dank aan de sportieve collega’s. Naast alle ‘ben je zot’ gesprekken, kreeg ik ook wel van een aantal mensen de ‘thumbs up’. Ik was er klaar voor.

Et c’est parti

Op 22 september vertrok ik met de trein naar Oostende. Het plan: in 12 opeenvolgende trapdagen van telkens ongeveer 100km naar Ipsach (Biel) fietsen, daar een paar dagen rusten en dan terug naar huis. Een flink schema.

Mijn twee vakantieweken waren niet meteen te omschrijven als een Indian Summer. Ik werd vaak kletsnat en kwam soms aan met de vurige hoop dat mijn sportschoenen na een nachtje op de elektrische verwarming droog zouden zijn tegen de volgende ochtend. De regen verpestte het echter niet. Bovendien deden ook de zon en wind hun best, want mijn koersbroek tekende een mooie streep op mijn billen (eentje waar ik nog de hele winter plezier van ga hebben). De vier tentovernachtingen werden wel omgezet in hotelletjes, anders was het misschien een ander verhaal geweest.

Halfweg de tocht kreeg ik bezoek, en gaf ik alle kampeerspullen mee naar huis. Mijn bagage was plots een pak lichter. Met de moraal zat het bijna altijd goed. Alleen die ene platte band op dag 8 bracht me even uit evenwicht. Gelukkig was dat de volgende ochtend alweer vergeten. Mijn koninginnenrit van 130km door de Vogezen en de Elzas zorgde ook twee keer voor lichte paniek.

De adresjes waar ik sliep waren stuk voor stuk dik orde. Via www.warmshowers.org sliep ik vier keer bij mensen thuis. Voor mij een moeilijke en spannende opgave, maar de mensen die ik ontmoet heb waren oh zo fijn. Ook de kleine, gezellige chambre d’hotes waren prachtig.

De Franse levensstijl hielp me het goede gevoel heel de reis te bewaren. Alles ging zonder haast. ‘s Morgens tijdig vertrekken maar stoppen wanneer ik wou, bijna dagelijks een tweede ontbijt, ontelbare keren tartelette au pomme of een ander dessertje onderweg of om de dag af te sluiten. Het zalige aan Frankrijk: avondeten na 20u zonder problemen. Heerlijk.

Ook heerlijk: mijn 1.370 kilometer op 12 dagen was een enorme prestatie merkte ik aan de Whatsapp groep met collega’s en buren. Iedereen leefde enorm mee en stuurde me dagelijks aanmoedigingen en complimenten.

Ik kwam heelhuids aan in Ipsach. Na 2 rustdagen bracht de trein me op 6 oktober weer helemaal naar huis.

Making memories

Wat een geweldig, ontspannende vakantie. Een persoonlijke overwinning op allerlei vlakken, waarop ik intussen erg trots ben.

Ik heb de stevige en lange ritten allemaal overleefd. Stuk voor stuk pareltjes, waarvan ik heb genoten. Prachtige landschappen, natuur en vele oorlogsmonumenten onderweg. Tijdens mijn reis vond ik onverwacht innerlijke rust. Iets waarvan ik nog steeds nageniet. En iets dat ik al langer kwijt was.

Het was in elk geval niet de laatste bikepacking trip…