Mijn eerste Brevet de Randonneur Mondial op de 200 kilometer

Voor ik mijn verhaal over mijn eerste BRM vertel, even wat uitleg. Een BRM of Brevet Randonneurs Mondiaux (Brevet de Randonneur Mondial) is een lange-afstandsfietstocht zonder competitie-element.  De term BRM is een uniform wereldwijd randonneursbegrip en staat voor de volgende categorieën van afstanden en tijdslimieten:

• 200 km te rijden in maximum 13,5 uur
• 300 km te rijden in maximum 20 uur
• 400 km te rijden in maximum 27 uur
• 600 km te rijden in maximum 40 uur
• 1000 km te rijden in maximum 75 uur
  
• 1200 km te rijden in maximum 90 uur

Je schrijft je in, krijgt een stempelkaart en fietst van checkpoint naar checkpoint waar je je kaart telkens laat afstempelen. De ritten zijn ‘unsupported’: er is een (gpx)-route beschikbaar, maar er is geen bevoorrading. Je brengt zelf mee wat je nodig hebt of rekent op winkels of bakkers onderweg. 

Poging #2

Op 10 mei 2018 was het zover: mijn tweede poging een BRM van 200 kilometer te rijden.

Mijn eerste poging ondernam ik in oktober 2017: gestart in Oudenburg en aan de voet van de Kemmelberg opgegeven. Ik was in een snelle groep mee waardoor ik al snel te diep was gegaan. Na 100 kilometer kon ik niet meer. Ik besloot toen toch naar huis te fietsen waardoor ik weliswaar 217 kilometer in de benen had maar geen brevet kon voorleggen.

Sigrid, een fietsvriendin van bij Madam Vélo, vroeg me een zes weken voor die tweede poging of ik zin had de BRM van Oosteeklo te rijden. Ik twijfelde want hoewel ik ondertussen vaker afstanden boven 120 kilometer kan afleggen is 200 kilometer toch nog iets anders. Maar goed, mei is warmer dan oktober. Ik had lessen getrokken uit de eerste poging, dus waarom niet.

Een voorbereid vrouw is er twee waard

Een goede voorbereiding kan wonderen doen. Ik heb aan gezonde carb-loading gedaan op voorhand: je verbrandt immers veel op zo’n dag en je lichaam mag nooit zonder brandstof zitten. Dus op voorhand koolhydraten eten is cruciaal.

Drinken ook: twee dagen op voorhand zorgen dat je voldoende drinkt zodat je de dag zelf niet dorstig of uitgedroogd begint. Ik dronk ook bewust geen alcohol of koffie op voorhand. Met koffie was ik al een tijd gestopt en dat heeft een weldadige impact op mijn nachtrust. Ik ben een onregelmatige slaper maar ik deed mijn best uitgerust aan de start te staan.

Ik had voldoende eten mee (boterhammen, bars, bananen, peperkoek) en ik nam me voor ieder uur iets te eten. Ook qua kledij was ik voorbereid op eventuele regen en wind. Ik had fietslichtjes mee (je weet nooit dat je te laat aankomt) en een oplader voor telefoon en gps. (Als het niet op Strava staat telt het niet dus extra batterij is cruciaal! 😉 )

Mijn fiets was gepoetst en geolied.

Slimmer mijn krachten doseren is nog steeds niet mijn forte, maar we leren bij. De dagen ervoor had ik geen zware ritten gedaan. Ik had de route bestudeerd en gezien dat er rond de 100 kilometer een paar klimmen in zaten. “Oké Sofie, rij u niet kapot. Rij op uw eigen tempo.” was mijn innerlijke mantra.

The moment of truth

Op het allerlaatste nippertje kon Sigrid toch niet mee. We zouden normaal met drie rijden: Sigrid, ik en Liesbeth. Liesbeth is een doorwinterde randonneur en en toffe madam.

De dag zelf kon ik eerst 20 kilometer opwarmen door op het gemak van Gent naar Oosteeklo, het startpunt, te peddelen. Wind mee. Meevaller. Maar dat betekende dat de eerste 100 kilometer van de BRM wind tegen zouden zijn.

Het startpunt was in een cafeetje. Kaart halen, 5 euro betalen, een colaatje drinken en op pad. Die eerste 50 kilometer werd ik meegezogen in het peloton aan 27km/uur. Ik heb een paar keer moeten krabben om bij te blijven. Ik begon wat achterop te raken in het peloton waardoor ik na iedere bocht extra hard moest trappen om te blijven aansluiten. Afhaken en alleen rijden was een optie maar dan zou ik helemaal alleen, tegen de wind in naar het eerste punt moeten rijden. Dat zag ik minder zitten. Ieder gat reed ik dus weer dicht.

Na het eerste checkpoint alleen op pad met Liesbeth . Haar motto is: “als ik mijn tempo mag rijden, blijf ik uren aan een stuk gaan, ook met wind op kop”. Perfecte partner voor een groentje.

Het was een pràchtige rit van Oosteeklo over Kruishoutem via Anzegem naar Kluisbergen/ Mont-de-L’Enclus en helemaal terug. Een paar pittige stukken: de Nieuwe Kwaremont, Mont-Saint-Aubert, een stuk Varentstraat en mij wat minder bekende stukken. Die Mont-Saint-Aubert was het tweede checkpoint, op 100 kilometer. Venijnig. Het is niet voor niets een col (Col de la Croix Jubaru). Maar de benen waren nog goed, mijn humeur ook. Vorig jaar ben ik halverwege de BRM gestopt. Nu zag ik het zitten de tweede helft te rijden. All smiles so far.

Tip van Liesbeth: deel je rit mentaal in. Denk niet aan de 200 kilometer die je moet doen, maar aan het eerste checkpoint dat op 50 kilometer ligt. En het volgende dat weer op 50 kilometer ligt. Dat hielp want op sommige momenten kreeg ik het lastig, zowel fysiek als mentaal.

De laatste 100

De zon was ons genadig, de wind helaas niet. Ken je die mop van die fietsers die eerst 100 km tegen de wind rijden om dan aan het keerpunt te merken dat de wind gedraaid is? Lachen! Onderweg konden we hier en daar nog wat wielen pakken van sympathieke randonneurs. En vice versa. Checkpoint drie: eten, ice-tea, effe op adem komen en weer weg. We reden op die laatste 50 kilometer met drie tegen de wind in. Een treintje was de bedoeling maar uiteindelijk deed locomotief Liesbeth 90% van de kop. Ik kreeg het weer lastig.

Op 30 kilometer van de aankomst moest ik lossen: mijn rug deed ongelooflijk veel pijn. Gevraagd aan Liesbeth en Etienne om door te rijden en gezegd dat ik hen wel zou zien aan het café. Even gestretcht, muziek in de oren geplugd, wat gedronken en gegeten en weer op pad. Een stuk alleen rijden heeft ook zijn charmes. Ik reed niet per se trager maar anders. Op vijf kilometer voor het einde werd ik door een groepje randonneurs opgepikt. Nog effe aangehaakt om dan aan te komen bij Café ‘t Evenwicht, het eindpunt.

De 200 was binnen! Mijn eerste Brevet de Randonneur Mondial! Op 9 uur en 15 minuten tijd. Ruim binnen de 13,5 uur die voorzien zijn.  Ik ben het café binnengewandeld met een brede grijns op mijn gezicht. Liesbeth en Andy, die zijn eerste BRM deed en dat aan een tempo van 30km/u (zot!), juichten me toe. Ik kreeg felicitaties van mensen die ik die dag net had leren kennen. Die randonneurs, een sympathiek volkje. Ik voelde me geweldig.

Mijn kaartje laten afstempelen en afgegeven.

Nog iets gedronken, gegeten, gebabbeld en dan weer op pad, voor de laatste 20 naar huis. Wind in’t gat, smile op mijn gezicht. 240 op de teller.

Today was a very good day.

En jij?

Als je zin gekregen hebt meer te weten of eens mee te fietsen met een BRM, check dan de website van de Belgische randonneurs en de Randonneurs Facebookpagina.